Tak być musi

Żyjemy, bo ktoś tak kiedyś ustalił,

A odchodzimy seriami,

Świat trwa nadal, jak trwał,

Ptaki śpiewają parami.

Nie ma dnia,

By co moment.

Cicha neuroblastoma,

Nie odbierała rodzicom ich małego anioła.

Dzieci odchodzą w szpitalach,

Starsi w domach opieki,

A ja co dnia się cieszę,

Gdy znowu otwieram powieki.

Płyną nam pory roku,

Drzewa zmieniają swój kolor,

W rzekach woda szumiała,

Szumi, a w końcu wpadnie do morza.

Nie wiem ile przede mną,

Ile zdążę zobaczyć,

Ile nerwów poszarpię,

Gdy znów telefon z redakcji.

Wiem jednak, że sam,

Muszę swe życie brać w garść.

Pojechać w świat,

Sprawdzić, gdzie kwitnie paproci kwiat.

Kiedyś przyjdzie ta pora,

By odejść, jak inni, daleko.

Żałoba tu potrwa dni kilka,

Później wróci codzienność.

Nie myślę jednak, co będzie,

Bo szkoda: nerwów i czasu,

A to aż nadto zachęta,

By nie robić zbędnego hałasu.

Jest kilka dróg do szczęścia,

Znaleźć je na natury łonie,

Oderwać się, poczytać książkę

Nie zazdrościć, nie liczyć nic,

A z rodziną dobrze żyć,

- chciałem, by zapisały to moje dłonie.

[rsz]

08.07.2017

Wiersz znalazł się na kartach Antologii „Poetycka Przystań”.
Strona Remigiusz Szurek: Poezją i Prozą